No castaño Jacinto, ourizo nº3 vivía unha familia de castañas, a máis pequena delas chamábase Catalina.Catalina era: peuqerrecha, redondita, suave, de cor marrón. O que máis lle gustaba era xogar e xogar.
Undía de novembro empeñouse xogar forra do ourizo, aínda que a súa mamá lle advertía que podía ser perigoso.
Pois ben, ese día oiu cantar a uns nenos: “ imos polo monte collemos moitos frascos é pasámolo moi ben...”
Estaba tan contenta que... –esperádeeeeme, e de un chouto votouse forra do ourizo. Asúa familia berraba: Non Catalina, volve, que é moi perigoso...
Os nenos que andaban apañando castañas para facer o Magosto colleron tamén a Catalina, méterona no saco.
Catalina berraba: - nenos sácademe de aquí. Eu só quero xogar con vos, enseñádeme esa canción.
Os nenos non escoitaban a Catalina, e Catalina seguía berrando.
Cando cegaron, vaciaron o saco.
- Eh! Mirade que castaña máis bonita e redondiña
- Si que bonita, coidado con metela no lume.
- Será a nosa mascota.
Catalina abriu os ollos e viu tantos nenos... que dixo: “ Quero ser a vosa amiga e xogar con vós”
Os nenos quedaron abrallados! Fala!
Catalina contoulles que vivía no catiñeiro Jacinto, ourizo nº3. Coa súa familia. E tódalas tardes ó sair do cole os nenos ía visitar a Catalina, ela contáballes unhas historias moi bonitas.
Ningún comentario:
Publicar un comentario